Πάντα αγαπούσα την αίσθηση των Χριστουγέννων.
Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς μου δεν τοποθετούσαν τα δώρα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τίποτα τόσο εύκολο, τόσο σίγουρο, τόσο εμφανές. Αντίθετα, τα έκρυβαν. Κάτω από κρεβάτια, μέσα σε ντουλάπες, πίσω από καναπέδες, κάτω από μαξιλάρια. “Για ψάξτε, για ψάξτε” μας έλεγαν. “Για να δούμε, σας έφερε τίποτα ο Άγιος Βασίλης΄;”.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την έξαψη που μου δημιουργούσε εκείνη η φράση. Ήμουν περίεργη, αγωνιούσα, ανυπομονούσα, ένιωθα ενθουσιασμό, ήμουν γεμάτη χαρά και αγαλλίαση καθώς έψαχνα να βρω το δώρο μου. Και ήμουν βέβαιη ότι κάτι υπήρχε κάπου κρυμμένο για εμένα.
Τώρα που το σκέφτομαι, καταλαβαίνω πως μου άρεσε η περιπέτεια. Μου άρεσε που έπρεπε να το αναζητήσω, μου άρεσε που δεν ήταν απλά και εύκολα εκεί μπροστά μου ένα πακέτο με το όνομά μου. Και θα ήταν ωραία που και που να αντιλαμβάνομαι κάπως έτσι την απαιτητική και πεζή μερικές φορές ενήλικη ζωή. Πως μπορεί τελικά, σε κάποιο βαθμό να είναι διασκεδαστικό να μην έρχονται όλα εύκολα. Και όταν τα πράγματα σκουραίνουν, να κρατώ τη βεβαιότητα πως παρόλο που δεν είναι μπροστά μου, αν συνεχίζω να αναζητώ θα βρω το δώρο μου.
Αυτή τη βεβαιότητα την έχω πάντα τέτοια εποχή. Γι’ αυτό και πάντα αγαπούσα την αίσθηση των Χριστουγέννων. Και ελπίζω να συνεχίσω για πάντα να την αγαπώ.
Photo by David-Olivier Gascon on Unsplash
