Το Μεγάλο Σχέδιο έχει καθοριστεί. Το πλάνο δράσης έχει συνταχθεί. Το χρονοδιάγραμμα έχει γίνει. Οι δραστηριότητες έχουν ξεκινήσει.
Τι είναι λοιπόν αυτό το αίσθημα αναξιότητας που κάνει την εμφάνισή του;
Για ποιο λόγο αισθάνομαι ότι αδυνατώ να φτάσω εκεί που θέλω;
Για ποιο λόγο αισθάνομαι συχνά ότι κάτι κάνω λάθος;
Αφουγκράζομαι για λίγο ένα φωνακλά τύπο μέσα μου που νομίζει ότι τα ξέρει όλα.
“Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις τα πάντα σωστά και τα πάντα να έχουν το αποτέλεσμα που προσδοκώ” μου λέει με στόμφο.
“Απαιτώ να τα ξέρεις όλα και όλα να πηγαίνουν σύμφωνα με το Μεγάλο Σχέδιο. Απαγορεύονται τα λάθη και τα πισωγυρίσματα. Δεν επιτρέπεται να αισθάνεσαι απογοήτευση, φόβο, αγωνία. Κινδυνεύεις αν δεν ελέγχεις τι θα συμβεί μετά”.
Μισό λεπτό.
Τι είδους κανονισμός είναι αυτός και ποιος τον έχει θεσπίσει;
Είμαι πράγματι ανεπαρκής ή χρειάζεται να δω την κατάσταση διαφορετικά;
Πόσο δίκαιος είναι;
Και πόσο με βοηθάει να προχωρήσω;
“Ίσως χρειάζεται να πάρω περισσότερες πληροφορίες” απαντάω στον φωνακλά μέσα μου. “Να εξελίξω κι άλλο κάποιες από τις δεξιότητές μου ή να αποκτήσω καινούργιες”.
Καλό θα ήταν να του υπενθυμίσω επίσης ότι δεν είμαι και δεν χρειάζεται να είμαι “τέλειος”.
Και ότι θα προτιμούσα να μη βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα.
Θα του συστήσω να τριμάρει λίγο τις υπερβολικές και αφύσικες προσδοκίες του.
Ναι αυτό με βοηθάει.
Όπως με βοηθάει, στη θέση του “απαιτώ από τον εαυτό μου να είναι τέλειος” να μεταφέρω το “δεσμεύομαι στη συνεχή βελτίωση και πρόοδο.”
Επειδή με ενθαρρύνει το να μη θεωρώ το πρόβλημα ως κομμάτι της προσωπικότητάς μου αλλά ως μοχλό για ανάπτυξη.
Ναι στην αρχή θα πέφτω. Ωστόσο όσο περισσότερο επιτρέπω στον εαυτό μου να πέφτει επειδή είμαι αρχάριος τόσο αποτελεσματικότερα πεπειραμένος θα γίνω.
Επειδή με αυτό τον τρόπο επιτρέπω στο αίσθημα της ανεπάρκειας να παραχωρήσει ευγενικά τη θέση του στη διαδικασία της μάθησης και να με πάει μπροστά.
